Hohoho

“Hohoho, merry Christmas.” Met een opblaasbaar kerstmannenpak, inclusief rendier, loopt mijn collega om half 12 ’s nachts een patiëntenkamer op. “We houden de wacht vannacht, Rudolf en ik”, zegt ze tegen de nog wakkere patiënten. Ze kunnen er hartelijk om lachen. Eerder die avond hebben we flikkerende nep-waxinelichtjes in een kerstglaasje uitgedeeld aan alle patiënten op onze afdeling, in de hoop het kerstgevoel een beetje aan te wakkeren. Het is al niet leuk, in het ziekenhuis liggen, en met Kerstmis vindt menigeen het nog vervelender. Zo’n lichtje stelt misschien weinig voor, maar aan de glimlachen te zien, wordt het gebaar gewaardeerd.

De vrees voor een corona-uitbraak op de afdeling maakt het er dit jaar niet beter op. Mogen er thuis tijdens de kerstdagen drie in plaats van twee mensen op visite komen, bij ons op de afdeling blijft het gewoon bij één. Eén en dezelfde persoon gedurende de hele opname, die in veel gevallen al gauw een maand duurt. Ga er maar aan staan. De meeste patiënten op onze afdeling hebben een levensbedreigende ziekte. Behalve met lichamelijke klachten, kampen ze met verdriet, en met angst voor een mogelijk snel naderend levenseinde. Kies je dan je partner, één van je ouders of kinderen, je beste vriend of vriendin, je broer of zus, of nog iemand anders als enige persoon die op bezoek mag komen? Overige naasten moeten het doen met beeldbellen, of met het afgeven van een cadeautje of schone kleding aan de balie, al hebben we ook dat liever niet. Niet dat de uitverkorene veel meer kan doen trouwens. Mondkapje ophouden graag en oh ja, beter niet knuffelen ook.

Behalve het bezoek, houden we ook corona buiten de deur. Om niet te spreken over tal van andere virussen, die in ‘normale’ winters op onze afdeling de kop opsteken. Voor de kwetsbare hematologiepatiënt is dat van levensbelang. Maar het spanningsveld tussen wat goed is voor de patiënt vanuit medisch oogpunt en wat op psychosociaal vlak, is dagelijks voelbaar. Met extra aandacht in de vorm van een praatje of spelletje en met het kerstlichtje proberen we het gemis aan bezoek enigszins te compenseren. Maar veel voldoening geeft het niet.

“Is het nog een beetje te doen op je werk in deze tijd?”, wordt mij door vrienden en familie regelmatig gevraagd. Als zorgmedewerker sta je tegenwoordig extra in de belangstelling. Ja, het is nog te doen. Maar de verhalen over huilende pubers thuis, de beelden van zwaaiende naasten onder het ziekenhuisraam enkele verdiepingen lager en de patiënten die vanwege een klein of lichamelijk verzwakt sociaal netwerk hun verdriet en angst lang niet elke dag live met een dierbare kunnen delen, zullen mij nog lang bijblijven.

Rixt Bode