'In een crisissituatie is het mindset op nul en gaan'

“Mijn werk als militair verpleegkundige is veelzijdig en avontuurlijk. Ik heb een varende functie en ben vaak van huis – soms wel maandenlang. We werken vaak in crisissituaties en lopen een hoger risico op trauma. Daarom word je getraind op fysieke en mentale weerbaarheid.

Maar hoe goed deze training ook is, als mens blijf je altijd kwetsbaar. Dat merkte ik tijdens de coronacrisis. Ik werd ingezet op verschillende IC’s. Iedereen kent de heftige beelden wel: doodzieke patiënten aan de beademing en angstige familieleden die geen afscheid kunnen nemen van hun partner, moeder of opa. In zo’n crisissituatie kan je niet stilstaan: mindset op nul en gaan. Dat lukte, maar toen de drukte afnam leerde ik mijn patiënten beter kennen. Bijvoorbeeld door brieven van kinderen voor te lezen, of een klein praatje te maken.

Eén patiënt maakte een diepe indruk op mij. Deze man lag aan de beademing en vocht als een leeuw. Met succes: na 43 slopende dagen ademde hij weer zelfstandig. Deze patiënt deed alles om te herstellen, want hij verlangde zó naar zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Helaas ontdekten we een onderliggend hartprobleem.

Dit nieuws veranderde zijn strijdlustige blik in wanhoop en verdriet. Juist hem zien opgeven raakte mij enorm. Het moment dat hij voor de tweede keer aan beademing moest was voor mij een breekpunt. Ik heb mijn dienst niet afgemaakt en stortte in. De dagen erna heb ik psychische hulp gehad. Dat hielp me. En hoewel dit verhaal mij nog steeds raakt, zie ik deze gebeurtenis niet als zwakte. Ik omarm mijn kwetsbaarheid. Het geeft me veerkracht. Ik ben trots. Trots op de Melisa als persoon én de Melisa als militair verpleegkundige.”

Bron: V&VN Magazine 4-2020