Een lange weg naar rust en hereniging

Al een paar jaar zegt ze tegen mij dat ze niet meer wil leven, dat ze euthanasie wil. Mevrouw heeft psychiatrische problemen en ziet het leven niet meer zitten. Ze mist haar overleden man en vindt geen aansluiting bij andere bewoners.

Ik heb met haar vele gesprekken gevoerd over wat ze leuk vindt om te doen. Zo komt ze misschien ook met medebewoners in contact. Maar ze wijst alles af. Wat het ook moeilijk maakt, is dat ze de hele dag op bed ligt. Ze krijgt zo veel rustgevende medicatie, dat ze vaak diep ligt te slapen. De hele dag en nacht.

Zelf heeft mevrouw bij de huisarts en de ggz al meerdere malen aangegeven dat ze niet meer wil leven. Maar er werd steeds niets mee gedaan. Als zorgverlener kan ik geen euthanasie regelen, dat is aan haar en aan haar familie. Ze heeft echter geen contact meer met haar familie. Dit heeft te maken met zaken uit het verleden. Gelukkig krijgt mevrouw een doortastende mentor en die is erachteraan gegaan. De huisarts en een tweede arts zijn bij mevrouw langs geweest en nu is de euthanasie goedgekeurd.

Stralend op de bank

Ik heb avonddienst en mijn collega zegt dat mevrouw me wil spreken. Bij binnenkomst op haar kamer zit ze te stralen in de bank. “Ik mag dood, ik krijg euthanasie”, is het eerste wat ze zegt. Ik heb haar in lange tijd niet zo gelukkig gezien.

Inmiddels heeft mevrouw met één dochter weer contact. Ik stel haar de vraag hoe het voor haar zou zijn als het contact met haar andere dochter en zoon niet meer wordt hersteld voordat ze overlijdt. Dit vindt ze geen probleem.

Ze kan niet wachten tot de dag dat de euthanasie plaatsvindt. Hiervoor heeft ze de sterfdatum van haar man gekozen. Ze mist hem erg en wil weer bij hem zijn.

Moeilijk

Dan is de dag aangebroken. Ik loop bij haar binnen en vraag hoe het gaat. “Eindelijk is het zover!” is haar reactie. Van haar dochter begrijp ik dat ze steeds vraagt of het al tijd is. Ze staat nog steeds achter haar keuze. Ik word gevraagd haar in bed te helpen als de arts onderweg is. Ze wil graag op bed sterven. Dit is het allerlaatste wat ik kan doen voor haar.

Als ze lekker ligt, komen twee artsen binnen. In hun handen hebben ze een blad met spuiten erop. Het is zover. Ik wens mevrouw een goede reis. Wat anders kan ik zeggen? Ik laat mevrouw en haar dochter alleen. Terug op kantoor komen de tranen. Ik vind het toch wel moeilijk, wetende dat ik haar op bed heb geholpen en ze er een paar minuten later niet meer is. Maar ook ben ik blij dat haar jarenlange wens eindelijk in vervulling is gegaan.