Een heel intiem moment

Als wijkverpleegkundige dring je vaak diep door in het leven van mensen. Je komt tenslotte letterlijk tot in de slaapkamer. Dat levert soms intieme momenten op.

Doortje en Jan slapen altijd in hun blootje. Ik denk dat dat vrij ongebruikelijk is voor oude mensen. Zeker wanneer zij afhankelijk zijn van zorg. Ze zijn dan gehuld in pyjama en soms zelfs met bedsokken, ook in de zomer. Doortje en Jan niet. Zij slapen naakt en ik weet dat.

Jan heeft na zijn hersenbloeding iedere ochtend hulp nodig bij het opstarten van de dag. Doortje niet. Zij redt zich nog prima. Ze wonen in een kleine bejaardenwoning. De slaapkamer grenst aan de kamer die tevens keuken is. Een knus tiny house vol tierlantijntjes.

Twee oude, gerimpelde lichamen tegen elkaar aan

Voor ik met de sleutel uit het kluisje naar binnen ga, druk ik even op de bel. Ik weet dat ze het niet horen. Hun gehoorapparaten liggen aan weerszijden op het nachtkastje, in met fluweel beklede doosjes. Toch bel ik aan, gewoon omdat het hoort. Ik loop rustig door de gang naar de woonkamer. Het is stil in huis. Ik leg mijn tas en sleutels zachtjes op tafel en hang mijn jas over de stoel. Ik merk dat ik eigenlijk niet wil dat ze wakker worden.

Rechts van mij is het gordijn met daarachter hun bed. Ik schuif het gordijn open en daar liggen ze. Hun oude, gerimpelde lichamen liggen heel dicht bij elkaar. Haar zachte huid die ruikt naar poeder en crème, tegen zijn magere, knokige lijf. Haar witte haar in een haarnetje naast zijn kale hoofd vol ouderdomsvlekken. Twee oude hoofden op twee kussens. Twee blote lichamen onder een deken. Geen dampende seks meer. Die tijd is voorbij. Wel genegenheid en warmte.

Ik zou graag een stoel pakken en een tijdje naar ze kijken. En tegelijkertijd ook niet, want dit is te privé.