'Ik kon wel door de grond zakken'

Van faalbijeenkomsten tot fuck-up nights, het delen én leren van blunders is hip. Voor V&VN Magazine vroegen wij verpleegkundigen en verzorgenden naar hun grootste #faal-moment. Er werd massaal gereageerd, waardoor niet alle blunders een plekje in het magazine konden krijgen. Daarom nu een online-vervolg. 

“Als leerling-verpleegkundige in het ziekenhuis werd ik opgepiept door een patiënt die hulp nodig had bij de stoelgang. Deze patiënt werd voorbereid op een colonscopie, waarvoor hij inmiddels bezig was met het drinken van zijn derde liter laxeermiddel. Meneer gaf aan niet naar het toilet te kunnen lopen. De postoel werd door mij de overvolle vierpersoonskamer opgereden, waar de arts ondertussen een familiegesprek voerde met een andere patiënt en zijn bezoek. Nadat ik de bedgordijnen had gesloten liet ik mijn patiënt alleen. Toen ik bijna op de gang was, klonk het denderende gekletter van een ijzeren po op de vloer, in combinatie met verontrustende uitspraken van mijn patiënt en het bezoek. Toen ik me omdraaide, realiseerde ik me dat er verschillende maten po’s bestaan en dat deze te klein was. Niet alleen de vloer, maar ook het bed, het nachtkastje en de bedgordijnen zaten onder. Toen ik alles had opgeruimd en het verhaal aan mijn collega’s vertelde, kreeg ik (nadat we bij waren gekomen van het lachen) de serieuze reactie:

‘Die patiënt had gewoon naar het toilet kunnen lopen, dat deed hij overdag ook steeds!”
- Daphne, leerling-verpleegkundige

“Een bomvolle katheter nachtzak is geen stuiterbal…”
- Cynthia, verpleegkundige

“In een crisissituatie een dubbele dosis sedatie gespoten, zelfs met dubbelcheck van een collega. Gelukkig een hele hele hele GROTE man met een stevige lever…”
- Katja, verpleegkundig specialist

“Alvast bekkentje met stomamateriaal gevuld voor patiënt die opgenomen was met AP-klachten. Bleek Angina Pectoris (pijn op de borst) te hebben, vertelde hij.”
- Cisca, verpleegkundige

“Op een pg-afdeling medicatie delen en dan roepen: ‘Mevrouw Pieterse!’ (bewoner heeft andere naam). Waarop vervolgens zes mensen met ‘JA!!!’ antwoorden…”
- Regina, verzorgende

“Ik herinner mij nog als de dag van gister dat ik als stagiaire in een verpleeghuis werkte. Toentertijd werd je begeleid door een heuse instructiezuster van de oude stempel. Ik moest een patiënt aankleden. Deze patiënt had één arm, de andere was geamputeerd. Ik weet nog dat ik op dat moment dacht: nu moet ik niet zeggen: ‘Doet u de ARMEN even omhoog’? En wat zei ik: ‘Doet u uw ENE arm even omhoog...?’ Ik vergeet nooit weer de blik van de instructiezuster, ik kon wel door de vloer zakken...”
- Anneke, verzorgende IG 

“Mijn grootste blunder? Het was 1995, ik was jong gediplomeerd en nét aangenomen in het ziekenhuis. Ik moest 20 IE insuline spuiten. Dit had ik keurig opgetrokken uit een ampul met de juiste insulinespuit en gespoten. Kort na toediening begon ik te twijfelen: was het nou 20 IE of 20 ml? In paniek de internist gebeld, die langskwam en mij vroeg hoe het zat met die spuit. Toen hij vroeg om een 20 ml spuit en ik er één liet zien kon ik wel door de grond zakken. We hadden niet eens zoveel insuline in de koelkast op de afdeling om deze spuit te vullen. Hoeveel ampullen zijn dat wel niet?!”
- Arjan, verpleegkundig specialist

“Tijdens mijn eerstejaarsstage op de afdeling chirurgie zorgde ik samen met mijn werkbegeleider voor een meneer die opgenomen was in verband met een amputatie. Ik was zo groen als gras. Deze meneer was een echte zorgmijder. Hij wilde niets, enkel naar huis. Na veel gedoe is deze meneer dan ook (tegen medisch advies) naar huis gegaan. Terwijl hij zichzelf in zijn rolstoel de lift in rolde, keek ik onder zijn bed. Hier stond zijn linkerschoen. Ik pakte zo snel als ik kon de schoen en sprintte richting de lift. ‘Meneer, meneer, u bent uw schoen vergeten!’ Je raadt het al… De man keek naar zijn stomp, naar mij, naar zijn stomp en weer naar mij. ‘Denk je nou echt dat ik daar nog wat aan heb?’, zei hij. Ik voelde mijn gezicht rood worden. De lift ging dicht. Mijn grootste blunder ooit.”
- Sanne, verpleegkundige

“Aan het begin van mijn studie tot Z-verpleegkundige kregen we een klinische les van een interne arts over verschillende soorten medicijnen. Eén pil die de arts liet zien was een vaginale pil. Zeg ik hardop: ‘Die pil zou ik nooit weg kunnen krijgen, veel te groot om door te slikken.’ Iedereen keihard lachen natuurlijk, toen viel bij mij het kwartje. Ik kon wel door de grond zakken…”
- Henriet, verzorgende IG

“Een neuroloog vroeg mij in het begin van mijn opleiding Verpleegkunde in het ziekenhuis (ongeveer 1978) of ik weleens een LP had gezien? We stonden aan het bed van een patiënt en de neuroloog zou een onderzoek uitvoeren. Natuurlijk had ik weleens een LP gezien! Wat een rare vraag, dacht ik. Tot ik die enge dikke naald zag. Het was dus geen Langspeel Plaat, maar een Lumbaal Punctie.” 
- Mary, verpleegkundige

“Dertig jaar geleden was ik eerstejaars-leerling op de afdeling chirurgie. Destijds hadden we nog badkamers op de afdeling met een echt ligbad erin. In zo’n badkamer was ik een oude man aan het helpen met wassen. Hij had hele verhalen over zijn zere nek, waar hij zalf voor gebruikte. We waren bijna klaar met wassen toen hij mij vroeg een tube zalf van zijn nachtkastje te halen om op zijn aambeien te smeren. Nadat ik terugliep met de tube en begon ik te smeren. De man riep: ‘O, zuster! Wat is dat heet. Het brandt!’ Ik keek op de tube: Midalgan. Ik schaamde me kapot. Heb het bad vol laten lopen en de man erin gezet. Toen ik het later aan mijn begeleidster vertelde, hebben we er toch wel om gelachen.”
- Hillie, verpleegkundige

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.