Of je mijn naam vergeet of niet, ik houd je hand wel even vast

Arie’s stem klinkt zacht. ‘Mag het ook een voet zijn?’ Tien seconden geleden zat hij nog op zijn vaste plek in het lokaal van de interne activiteitenbegeleiding. Er was net een kopje thee voor hem ingeschonken, met twee klontjes suiker én een koekje ernaast. Arie houdt van zoet. Nu zit hij op een stoel in de gang. Hij kijkt bedrukt; bloedprikken is nooit leuk. ‘Nee, ik zei een arm meneer. Stroop uw mouw maar even voor me op.’

‘Ho, Arie heeft gelijk. Bloed afnemen in de elleboogplooi lukt bij hem niet. Hij moet inderdaad in zijn voeten of benen geprikt worden.’ Opgelucht kijkt Arie me aan. ‘Heb jij even geluk dat ik net langsloop, hè?’ Hij knikt. ‘Blijft u bij me in de buurt?’ Ondanks dat ik al meer dan een jaar zijn behandelaar ben, vindt Arie het onthouden van mijn naam nog altijd erg lastig.

Jarenlang druggebruik heeft ervoor gezorgd dat niet alleen Arie’s aderen, maar ook zijn geheugenfuncties flink beschadigd zijn geraakt. Vooral het opslaan van nieuwe informatie lukt hem niet goed. Dingen uit het verleden herinnert hij zich wél. En muziek; feilloos zingt hij alle nineties hits met de radio mee.

Hand vasthouden

Met zijn drieën lopen we naar Arie’s slaapkamer. Voor zo’n ingewikkelde bloedafname is het handiger dat hij even gaat liggen, vindt de mevrouw van het laboratorium. Arie kijkt benauwd naar de lange naald die ze uit haar koffertje pakt. ‘Vind je het fijn als ik je hand even vasthoud? Ik weet hoe vervelend je dat bloedprikken altijd vindt.’

Ik ben nog niet uitgesproken of Arie steekt zijn hand al naar me uit. ‘Knijp maar als het nodig is’, zeg ik terwijl de naald de witte huid van zijn linkerbeen doorboort. Arie draait zijn gezicht richting de muur. Naast zijn hoofdkussen kijkt een klein knuffelkonijntje met zwarte plastic oogjes me vragend aan.

‘Zo dat zit er weer op. Je hebt het goed gedaan.’ Arie slaakt een diepe zucht. ‘Mijn thee zal nu wel koud zijn, denkt u niet?’ Ik knik. ‘Die kans is groot. Zal ik een warme chocolademelk voor je uit de automaat halen?’ Dat wil hij wel. ‘Dank u, dat vind ik heel aardig. U heet Suzie, toch?’ Ik lach. ‘Bijna goed Arie, mijn naam is Krissie.’ ‘Da’s waar ook, nu weet ik het weer. Net als die zangeres van The Pretenders. “I'll stand by you, I'll stand by you… Won't let nobody hurt you, I'll stand by you!” Arie’s stem galmt luid over de gang.

Wie weet… als ik hem maar vaak genoeg kan bijstaan, blijft mijn naam heel misschien ooit wel in zijn hoofd hangen.