Stomme afspraak!

“Wat een klotezooi, waarom moest ik nou weer mee hiernaartoe?” Vanuit het kantoortje van de medische dienst waar ik deze vrijdagmiddag werk, hoor ik vlak voor de buitendeur een hoop gevloek en getier. Beng! Ook het tuinmeubilair dat voor de ingang staat moet het ontgelden. Zodra de deurbel gaat, druk ik vlug op de knop in de gang waarmee de deur automatisch open zwiept. Drie mensen komen binnen: Bart, Marian en hun begeleidster Jessica.

Bart* heeft overduidelijk geen zin in onze afspraak. Net als Marian* gebruikt hij een antipsychoticum. Daarom heeft hij elk jaar een afspraak om te bespreken of er sprake is van bijwerkingen. Vandaag zie ik hem voor het eerst, want sinds kort behoren deze controle-afspraken tot mijn takenpakket.

Heel passend bij mijn rol als verpleegkundig specialist ggz, maar als ik heel eerlijk ben, is het niet het favoriete onderdeel van mijn werkzaamheden. Ik ben erin opgeleid en weet wat ik moet doen, maar somatiek is nu eenmaal niet echt een ‘spekkie naar mijn bekkie’.

Iets te fanatiek

Terugkijkend was het eigenlijk al duidelijk tijdens mijn tijd op de hbo-v: alles wat te maken had met anatomie, fysiologie en verpleegtechnische vaardigheden vond ik niet bijster interessant. Bovendien bleek ik enorm onhandig. Steriel werken was een drama, ik liet werkelijk álles vallen.

En ik vergeet nooit die ene keer dat ik net iets te fanatiek een infuusnaald uit iemands arm verwijderde zonder tegelijkertijd het wondje goed dicht te drukken. Het gebeurde op de afdeling Chirurgie waar ik destijds stageliep. Een bedgordijn vol bloedvlekken was het resultaat.

Begeleidster Jessica is zo slim geweest om alvast met Bart en Marian af te spreken wie er het eerst aan de beurt is. Marian, die voor dezelfde controle komt als Bart, vindt het allemaal prima. Bart wil per se dat zíj als eerste gaat. Met een chagrijnig gezicht ploft hij neer op de stoel in de wachtkamer.

Terwijl Marian haar best doet om alle vragen over bijwerkingen te beantwoorden, wordt het gemopper dat vanaf de gang klinkt steeds luider. Voor de zekerheid steekt Jessica af en toe haar hoofd om de hoek van de deur: “Bijna klaar hier, je bent zo aan de beurt Bart.”

Klein lachje

Wanneer hij eenmaal tegenover me zit, is Bart nog steeds flink ontstemd. “Ik heb hier zó geen zin in”, zegt hij met luide stem als ik hem uitleg wat ik ga doen. Ik zucht diep: “Pfff, ik ook écht niet. Wat een stomme afspraak is dit hè? En dat terwijl het bijna weekend is!”

Verbaasd kijkt Bart me aan. Heeft hij nou een medestander gevonden? We spreken af dat we samen zo snel mogelijk alle controles en vragen zullen doorlopen. Bart morrelt nog een beetje als hij ziet hoelang de vragenlijst is, maar wanneer ik het tijdens het bloeddruk meten op onnavolgbare wijze voor elkaar krijg mijn eigen bril van mijn hoofd af te stoten, kan er zelfs een klein lachje vanaf.

Binnen een kwartiertje zijn we klaar. “Viel eigenlijk toch best mee, zeker voor zo’n stomme afspraak”, weet Bart me nog te vertellen vlak voordat hij met Marian en Jessica de deur uitloopt.

*Om hun privacy te beschermen, vermelden we niet hun echte naam.