'Moet ik hem scheren?!'

Tijdens je stage een nogal intieme handeling moeten verrichten bij iemand die je wel heel bekend voorkomt... Esmée kon wel door de grond zakken.

In mijn derde jaar van de opleiding liep ik stage op een shortstay-afdeling. Een afdeling waar laag-complexe operaties worden uitgevoerd en waar mensen diezelfde dag nog naar huis toe gaan. Voor mij, als eerste ziekenhuisstage, de perfecte stage.

Wat maakt dat het ziekenhuis zich onderscheidt van de verzorgings- en verpleeghuizen is onder andere de leeftijd van de patiëntenpopulatie. Waar ik in het verzorgings- en verpleeghuis alleen mensen van boven de circa zestig jaar verpleegd had, ligt de gemiddelde leeftijd van de patiënten in het ziekenhuis flink lager. Mensen van mijn leeftijd, mensen van de leeftijd van mijn ouders, van de leeftijd van mijn grootouders en alles daartussen ligt op deze afdeling. Het voelt als een kleine shock wanneer ik de eerste patiënt zie binnenlopen. Hij ziet er bekend uit, maar ik kan hem zo snel nog niet plaatsen: een goed uitziende jongeman van midden twintig. Ik heb genoeg naakte lichamen gezien tijdens voorgaande stages, maar geen naakte patiënten van deze leeftijd! Ik probeer me te vermannen wanneer ik hoor wat we bij deze man moeten doen.

“Hij wordt geopereerd aan een liesbreuk. Karin, waar liggen de scheerapparaten? Esmée, ga je mee, we gaan hem scheren.” WE GAAN HEM SCHEREN?! We gaan hem scheren. Oké. Oké. Ik voel mijn gezicht samentrekken, alsof ik in een zure appel bijt. Ik vermoed al waar we hem moeten scheren, maar vraag het toch maar: “Wat is de bedoeling van het scheren en waar moeten we scheren?” De verpleegkundige kijkt me aan en zegt met lachje: “Maak je borst maar nat, je gaat die knapperd daar beneden scheren.”

Ik slik. Uhm. Oké. Ik verman mezelf en praat mezelf in: Esmée. Je gaat dit gewoon doen. Je hebt je witte zusterpak aan. Je doet je gewoon voor als de verpleegkundige. Dit is je werk. Je gaat hem gewoon daar beneden scheren alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Ja. Dat ga je doen. Met het lood in mijn schoenen loop ik met mijn scheerapparaat achter de verpleegkundige aan. Ze geeft me een knipoog wanneer we de kamer binnenlopen en instrueert de jongeman om zich te ontbloten. De gordijnen gaan dicht en ik mag aan het werk. Vanaf zijn borst tot aan zijn knieën moet hij geschoren worden.

Ik durf geen woord uit te brengen, mijn hoofd is knalrood en ik voel me steeds verder door de grond zakken. Ook hij lijkt zich kapot te schamen. Een doodse stilte met alleen het geluid van het scheerapparaat volgt. Nadat ik klaar ben inspecteert de verpleegkundige of hij goed genoeg geschoren is voor de operatie. Jawel, gelukkig maar. Ik ga terug naar de zusterpost om bij te komen van deze ervaring.

Een paar maanden later loop ik de fitness binnen waar ik een bekend gezicht zie. Het gezicht van deze jongeman. Hij kijkt me recht in mijn ogen aan, net als ik bij hem doe. We blijven elkaar even aankijken waarna hij een krakkemikkige “Hoi” uit zijn mond perst. Ik groet hem ongemakkelijk terug en we gaan verder waar we mee bezig waren. Opnieuw kan ik wel door de grond zakken. Ik schaam me kapot en hij evenveel aan zijn houding te zien.

Ach. Ik kan nu wel lachen om de vreselijke awkwardness. We maken toch ook heel wat beschamende dingen mee af en toe!

Vanaf begin 2020 kun je reageren op berichten via het nieuwe verenigingsplatform van V&VN. Wil je nu al een reactie kwijt? Praat mee op social media.