We waren er bijna... maar toch nog niet helemaal

“Het is een hele lijst. Al die cliënten en dan ook nog de collega’s.” Je zucht diep. Je bent in contact geweest met iemand die besmet is met het coronavirus. Langer dan vijftien minuten binnen 1,5 meter. Je bent, zoals dat bij het bron- en contactonderzoek (BCO) heet, een ‘nauw contact’. Je hebt dit net gehoord. Je moet in quarantaine. Later zal je jezelf laten testen.

Eerder hadden we contact over de richtlijn van onze organisatie over het gebruik van mondneusmaksers in de wijkverpleging. Jij en je collega’s zijn ze het zo moe. Jullie waren zo blij met de landelijke versoepelingen. Eindelijk normaal contact met de cliënt. Gewoon je werk doen, zonder hinder die het werken met een mondneusmasker met zich meebrengt. Eindelijk kunnen de cliënten je weer zien, weer zien wat je zegt. Het leek zo mooi.

Toen werd het beleid van onze organisatie voor de wijkverpleging bekend gemaakt: ‘Door de grote doorstroom en het vele wisselen van cliënten blijven medewerkers van de wijkverpleging binnen 1,5 meter van hun cliënt een mondneusmasker dragen.’ Dat was een tegenvaller. Waarom gaan we hiermee door? Het is toch al bijna voorbij?

De dagelijkse besmettingen namen af, maar toch. Het virus was - en is - er nog steeds. Het is niet voorbij. De kwetsbare gezondheid van onze cliënten. De doorstroom, het aantal cliënten dat we dagelijks, wekelijks zien. De ongecontroleerde thuissituaties van cliënten. Allemaal redenen om te voorkomen dat we in ons werk zelf die bron van besmetting worden of zijn.

In quarantaine?

Nog voor de testuitslag bekend is, starten we alvast het BCO. Bij het idee dat al deze mensen mogelijk in quarantaine zouden moeten, krijg je een knoop in je maag. Al die mensen die minstens vijf dagen geen bezoek mogen krijgen. Die in die periode alleen verzorgd worden volledig in PBM. Die niet naar de dagbesteding kunnen. Die het dagelijkse wandelingetje naar de supermarkt moeten missen. Die mensen die zo blij waren dat het allemaal weer wat soepeler zou gaan. Je moet er niet aan denken.

Om nog maar niet te spreken over je collega’s. Na vijftien maanden nauwelijks samenzijn, mocht eindelijk weer wat meer. Eindelijk konden jullie elkaar na een route treffen. Elkaar echt zien. Wat hebben jullie dit gemist. En nu.

Samen in spanning

De uitkomst van jouw BCO is tweeledig. Je bent blij dat je sinds ons vorige contact ook echt met het mondneusmasker hebt gewerkt. Alle cliënten die jij bezocht hebt, vallen daarmee onder overige contacten. Mocht je positief testen, kan voor hen alles doorgaan zoals het was. Zij hoeven niet in quarantaine. Wat een opluchting.

Voor je collega’s is het een ander verhaal. Jullie zijn op kantoor samengekomen. Het was gezellig. Alles bij elkaar waren jullie langer samen dan van te voren gepland. 1,5 meter afstand houden is niet de hele tijd gelukt. Beschermd waren jullie niet. Mocht jij positief testen, moeten zij in quarantaine. Vreselijk. Hoe moet dat? De vakanties staan voor de deur. Wat betekent dit voor je collega’s? En jullie rooster? Samen zitten jullie in spanning tot jouw testuitslag. Even leek het virus overwonnen. Even leek alles te kunnen, heel even. We waren er bijna... maar toch niet helemaal.