Indrukwekkend cv

Verpleegkunde is een prachtvak. Waarin je een prachtige loopbaan kunt hebben, zo kun je lezen in het nieuwste V&VN Magazine. In een portretserie van vier delen laten we verpleegkundigen aan het woord die weigeren te aanvaarden dat je té ambitieus kunt zijn. In deel 1 interventieverpleegkundige Elise Veenhoven (1979): “Door me te ontwikkelen, groei ik ook persoonlijk.”

“Als ik ergens trots op ben, dan is het wel dat we een Verpleegkundig Stafbestuur hebben in het ziekenhuis waar ik werk, het Medisch Spectrum Twente. En dat ik daar voorzitter van ben. Er was al een verpleegkundig adviesorgaan. Daarmee konden we de raad van bestuur adviseren. Nu kunnen we vanuit verpleegkundig perspectief meebesturen en -beslissen.”

'Ik blijf mezelf uitdagen'

“Mijn loopbaanontwikkeling is altijd natuurlijk verlopen. Ik begon op de afdeling Nefrologie. Dan is het logisch dat je op een gegeven moment de stap maakt naar de Dialyse-afdeling. Toen mijn kinderen wat ouder werden, had ik weer zin in een uitdaging. Ik volgde de opleiding tot interventieverpleegkundige op de Acute cardiologie. Nu werk ik op de Hartkatheterisatie. Ik houd van het acute karakter van deze afdeling, dat ik de adrenaline voel als ik in de auto stap.

“En ik vind het fijn om het verschil te kunnen maken. Ik blijf me ontwikkelen, door bijscholing en nevenfuncties. Daardoor groei ik ook op persoonlijk vlak. Ik blijf mezelf uitdagen en nieuwe competenties aanleren.

“Natuurlijk moet ik wel een drempel over, elke keer als ik iets nieuws ga doen. Neem bijvoorbeeld mijn rol aan de bestuurstafel: die heeft nog nooit iemand anders vóór mij vervuld. Als het dan goed gaat, haal ik daar enorm veel voldoening uit. Gelukkig krijg ik advies van andere Verpleegkundig Stafbesturen.

“Momenteel zijn we druk bezig met de nurse-to-patient-ratio: voor hoeveel patiënten mag één verpleegkundige per dienst zorgdragen? Wij vinden dat die ratio moet worden herzien. Daarvoor hebben we een model ontwikkeld waarmee je de patiëntzwaarte kunt bepalen. Ik ben benieuwd hoe zich dat zal ontwikkelen.

“Wat ik hierna ga doen? Dat is het grootste vraagstuk waarmee ik worstel. Ik kan niet eeuwig voorzitter van het Verpleegkundig Stafbestuur blijven. Gelukkig zit ik er nog wel even. Wij hanteren zittingstermijnen van twee keer vier jaar, met de mogelijkheid tot verlenging om de continuïteit van het Verpleegkundig Stafbestuur te waarborgen. Het is wel verstandig om de functie regelmatig te laten rouleren.

“Ik hoop dat er uiteindelijk vanzelf weer iets prachtigs op mijn pad komt. En dat dat weer net zo natuurlijk verloopt zoals altijd.”

Bron: V&VN Magazine 3-2024 | Tekst: Jorieke van Noorloos | Beeld: Medisch Spectrum Twente