Indrukwekkend cv (deel 3)

Verpleegkunde is een prachtvak. Waarin je een prachtige loopbaan kunt hebben, zo kun je lezen in het nieuwste V&VN Magazine. In een portretserie van vier delen laten we verpleegkundigen aan het woord die weigeren te aanvaarden dat je té ambitieus kunt zijn. In deel 3 Vicky Mouthaan (1985), verpleegkundig specialist ggz en regiebehandelaar bij de militaire ggz. Daarnaast is ze vicevoorzitter van V&VN Verpleegkundig Specialisten. "Gooi mij maar in het diepe."

“Iemand vroeg mij eens: ‘Waarom moet het bij jou altijd een 10 zijn? Een 6,5 is ook een voldoende.’ Ik heb nooit iets anders gehoord waarin ik mij zo níet kon vonden. Stel dat je een behandelaar aan je bed hebt staan die een 6,5 prima vindt. Dat is toch helemaal geen fijn idee? Ik streef altijd naar een 10 of hoger. Inmiddels heb ik leren accepteren dat sommige dagen inderdaad een 6,5 zijn, of soms zelfs een 4. Maar ik zal altijd voor die 10 gaan.

'Ik kom verder door te vragen'

“Mijn grootste motivatie zijn mijn patiënten. Voor hen wil ik de beste zorg leveren. Daarnaast ben ik van nature nieuwsgierig. Ik zoek graag regels uit. Of waarom en hoe bepaalde situaties ontstaan. Zo had ik eens een patiënt die in twee verschillende instellingen een behandeling nodig had. Dat kon niet. Het bleek iets verzekeringstechnisch te zijn. Uiteindelijk kon ik regelen dat het wél kon. Dit is de rode draad in mijn loopbaan. Ik kom verder door te kijken, vragen en ontdekken.

“Sinds een paar jaar werk ik bij Defensie. Daar ben ik de eerste verpleegkundig specialist ggz en regiebehandelaar. Ik heb hier moeten laten zien wat het beroep inhoudt en moest de meerwaarde ervan bewijzen. Dat deed ik deels door het gewoon te doen. Maar ook door grenzen te stellen en de verschillen met andere disciplines aan te tonen. Dus niet: domweg alles doen wat er wordt gevraagd. Dat is mijn meerwaarde niet. Inmiddels heb ik meerdere collega’s met dezelfde functie. Ik houd van pionieren, gooi mij maar in het diepe!

Geen einddoel

“Soms vragen mensen mij of ik niet té ambitieus ben. Maar ik vind mezelf helemaal niet ambitieus. Je streeft dan naar een bepaald einddoel en dat heb ik niet. En trouwens: waren we allemaal maar ‘te ambitieus’. Ik hoop dat ik anderen daarmee kan inspireren. Dan komt er tenminste een beetje beweging. En dat moeten we júist hebben.”

Bron: V&VN Magazine 3-2024 | Tekst: Jorieke van Noorloos | Beeld: Mark Prins